ΕΛΕΝ ΚΕΛΕΡ HELEN KELLER - Πληροφορίες

Η Έλεν Άνταμς Κέλερ (αγγλικά: Helen Adams Keller, 27 Ιουνίου 1880 - 1 Ιουνίου 1968) ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, ακτιβίστρια και λέκτορας. Ήταν το πρώτο τυφλό άτομο που κέρδισε το πτυχίο Bachelor of Arts. Η ιστορία της Κέλερ και της δασκάλας της, Άννι Σάλιβαν, έγινε διάσημη από την αυτοβιογραφία της Κέλερ με τίτλο Η ιστορία της ζωής μου, και από τις προσαρμογές της στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Η γενέτειρά της στη Δυτική Τασκούμπια, της Αλαμπάμα, είναι πλέον μουσείο [13] και χορηγεί μια ετήσια «Ημέρα Έλεν Κέλερ».

Η Κέλερ είχε κάνει πολλά ταξίδια και ήταν ειλικρινής στις πεποιθήσεις της. Μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αμερικής και των Βιομηχανικών Εργαζομένων του Κόσμου, αγωνίστηκε για την ψήφο των γυναικών, τα εργασιακά δικαιώματα, τον σοσιαλισμό, τον αντιμιλιταρισμό και άλλα παρόμοια αιτήματα.

Τα πρώτα χρόνια και η αρρώστια
Η Έλεν Άνταμς Κέλερ γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1880 στην Τασκούμπια της Αλαμπάμα. [14] Η οικογένειά της ζούσε σε ένα σπίτι, το Ivy Green, [13] που ο παππούς της Έλεν είχε χτίσει δεκαετίες νωρίτερα. [15] Είχε τέσσερα αδέλφια: τη Μίλντρεντ Κάμπελ Κέλερ και τον Φίλιπς Μπρουκς Κέλερ, καθώς και δύο μεγαλύτερα αδέλφια από τον προηγούμενο γάμο του πατέρα της, τον Τζέιμς ΜακΝτόναλντ Κέλερ και τον Γουίλιαμ Σίμπσον Κέλερ. [16] [17]

Ο πατέρας της, Άρθουρ Χ. Κέλερ (1836-1896), [18] πέρασε πολλά χρόνια δουλεύοντας ως εκδότης της εφημερίδας Tuscumbia North Alabamian και είχε υπηρετήσει ως καπετάνιος στον Συνομοσπονδιακό Στρατό. [19] [15] Η μητέρα της, Κάθριν Έβερετ Άνταμς Κέλερ (1856–1921), γνωστή ως «Κέιτ», [20] ήταν η κόρη του Τσάρλς Άνταμς, ομόσπονδου στρατηγού. Ένας από τους Ελβετούς προγόνους της Έλεν ήταν και ο πρώτος δάσκαλος κωφών που υπήρξε στη Ζυρίχη. Η Κέλερ ανέφερε αυτήν την ειρωνεία στην πρώτη αυτοβιογραφία της, δηλώνοντας ότι «δεν υπάρχει βασιλιάς που δεν έχει έναν σκλάβο ανάμεσα στην οικογένεια του, και δεν υπάρχει σκλάβος που να μην έχει έναν βασιλιά ανάμεσα στην οικογένεια του». [21]

Σε ηλικία 19 μηνών, η Κέλερ εμφάνισε μια άγνωστη ασθένεια που περιγράφεται από τους γιατρούς ως «οξεία συμφόρηση του στομάχου και του εγκεφάλου», [22] που μπορεί κοινώς να ήταν οστρακιά ή μηνιγγίτιδα. Η ασθένεια την άφησε κωφή και τυφλή. Έζησε, όπως θυμόταν στην αυτοβιογραφία της, «στη θάλασσα σε μια πυκνή ομίχλη». [23]

Εκείνη την εποχή, η Κέλερ μπορούσε να επικοινωνεί κάπως με τη Μάρθα Ουάσιγκτον, τη δύο χρόνια μεγαλύτερη κόρη του οικογενειακού μάγειρα, η οποία κατανοούσε τα σημάδια της. Μέχρι την ηλικία των επτά, η Κέλερ είχε αναπτύξει περισσότερα από 60 σημάδια για να επικοινωνεί με την οικογένειά της και μπορούσε να διακρίνει το ποιος ερχόταν προς το μέρος της από τη δόνηση των βημάτων του. [24]

Το 1886, η μητέρα της Κέλερ, εμπνευσμένη από μία αναφορά του Καρόλου Ντίκενς στο βιβλίο του Αμερικανικές σημειώσεις για την επιτυχή εκπαίδευση μιας άλλης κωφής και τυφλής γυναίκας, της Λόρας Μπρίντγκμαν, έστειλε τη νεαρή Κέλερ, συνοδευόμενη από τον πατέρα της, να αναζητήσει τον Τζούλιαν Τσίσολμ, έναν γιατρό που εξέταζε τα μάτια, τα αυτιά, τις μύτες και τους λαιμούς των ανθρώπων στη Βαλτιμόρη του Μέριλαντ, για να της δώσει συμβουλές. [25] [15]

Ο Τσίσολμ παρέπεμψε τους Κέλερ στον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, ο οποίος εργαζόταν με κωφά παιδιά εκείνη την εποχή. Ο Μπελ τους συμβούλεψε να επικοινωνήσουν με το Ινστιτούτο Πέρκινς για τυφλούς, το οποίο τότε βρισκόταν στη Νότια Βοστώνη. Ο Μιχαήλ Ανάγνος, διευθυντής του σχολείου, ζήτησε από μια 20χρονη απόφοιτη του σχολείου, την Άννι Σάλιβαν, η οποία είχε και η ίδια κάποια προβλήματα όρασης, να γίνει η δασκάλα της Κέλερ. Αυτή ήταν η αρχή μιας σχέσης σχεδόν 50 ετών κατά τη διάρκεια της οποίας η Σάλιβαν έγινε πιστή σύντροφος στο πλευρό της Κέλερ. [26]

Η Σάλιβαν έφτασε στο σπίτι της Κέλερ στις 5 Μαρτίου 1887, μια μέρα που η Κέλερ θα θυμόταν για πάντα ως τα γενέθλια της ψυχής της. [23] Η Σάλιβαν άρχισε αμέσως να διδάσκει στην Έλεν να επικοινωνεί γράφοντας λέξεις στο χέρι της, ξεκινώντας από το "d-o-l-l (κ-ο-ύ-κ-λ-α)" με αφορμή την κούκλα που έδωσε στην Κέλερ ως δώρο. Η Κέλερ ήταν απογοητευμένη, αρχικά, επειδή δεν καταλάβαινε ότι κάθε αντικείμενο είχε μια λέξη που ταυτίζεται μαζί του με μοναδικό τρόπο. Όταν η Σάλιβαν προσπαθούσε να διδάξει στην Κέλερ τη λέξη κούπα, η Κέλερ απογοητεύτηκε τόσο πολύ που έσπασε την κούπα. Αλλά σύντομα άρχισε να μιμείται τις χειρονομίες της Σάλιβαν. "Δεν ήξερα ότι γράφω μια λέξη ή ακόμα και ότι υπήρχαν λέξεις", θυμάται η Κέλερ. «Απλά την μιμούμουν με τα δάχτυλα μου, σαν μαϊμού». [23]

Η Κέλερ συνειδητοποίησε την έννοια των λέξεων ένα μήνα αργότερα όταν κατάλαβε έκπληκτη ότι οι κινήσεις που έκανε η δασκάλα της στην παλάμη του χεριού της, ενώ έτρεχε δροσερό νερό πάνω από το άλλο της χέρι, συμβόλιζε την ιδέα του "νερού". Γράφοντας την αυτοβιογραφία της, με τίτλο Η ιστορία της ζωής μου, η Κέλερ θυμήθηκε τη στιγμή: «Στάθηκα ακίνητη, όλη μου η προσοχή επικεντρώθηκε στις κινήσεις των δακτύλων της. Ξαφνικά ένιωσα τη θύμηση κάτι ξεχασμένου από καιρό - κι έπειτα μία συγκίνηση, και με κάποιο τρόπο, το μυστήριο της γλώσσας μου αποκαλύφθηκε. Το ήξερα τότε ότι το νερό σήμαινε το υπέροχο δροσερό "κάτι" που ρέει πάνω από το χέρι μου. Η ζωντανή αυτή λέξη ξύπνησε την ψυχή μου, της έδωσε φως, ελπίδα, την απελευθέρωσε!" [23] Η Κέλερ στη συνέχεια εξάντλησε τη Σάλιβαν, αφού άρχισε να ζητάει να μάθει τα ονόματα όλων των άλλων οικείων αντικειμένων στον κόσμο της.

Η Έλεν Κέλερ θεωρούνταν απομονωμένη, αλλά είχε αρκετή επαφή με τον έξω κόσμο. Ήταν σε θέση να απολαύσει τη μουσική αισθανόμενη τον ρυθμό και κατάφερνε να έχει μια ισχυρή σχέση με τα ζώα μέσω της αφής. Καθυστέρησε να μάθει τι θα πει γλώσσα, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε από το να έχει φωνή. [27]

Επίσημη εκπαίδευση
Τον Μάιο του 1888, η Κέλερ άρχισε να παρακολουθεί το Ινστιτούτο Πέρκινς για τυφλούς. Το 1894, η Κέλερ και η Σάλιβαν μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσουν το Wright-Humason School for the Deaf, ένα σχολείο για κωφούς. Το 1896, επέστρεψαν στη Μασαχουσέτη, και η Κέλερ μπήκε στο The Cambridge School for Young Ladies προτού γίνει δεκτή, το 1900, στο Radcliffe College of Harvard University, [28] όπου ζούσε στο Briggs Hall. Ο θαυμαστής της, Μαρκ Τουέιν, την είχε γνωρίσει στον μεγιστάνα Χένρι Χουττλεστον Ρότζερς, ο οποίος, με τη σύζυγό του Άμπι, πλήρωσε για την εκπαίδευσή της. Το 1904, σε ηλικία 24 ετών, η Κέλερ αποφοίτησε ως μέλος της αδελφότητας ΦΒΚ [29] από το Radcliffe, και έγινε το πρώτο τυφλό άτομο που κέρδισε το πτυχίο Bachelor of Arts. Από τότε, διατήρησε αλληλογραφία με τον Αυστριακό φιλόσοφο και παιδαγωγό Βίλχελμ Ιεροσολύμων, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που ανακάλυψε το λογοτεχνικό της ταλέντο.

Παράδειγμα των διαλέξεων της
Στις 22 Ιανουαρίου 1916, η Κέλερ και η Σάλιβαν ταξίδεψαν στη μικρή πόλη Menomonie στο δυτικό Ουισκόνσιν για να δώσουν μια διάλεξη στο Mabel Tainter Memorial Building. Λεπτομέρειες σχετικά με την ομιλία της, δόθηκαν στην εβδομαδιαία εφημερίδα Dunn County News στις 22 Ιανουαρίου 1916:

"Ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ελπίδας, καλής διάθεσης και αγάπης ήρθε στο Menomonie το Σάββατο - ένα μήνυμα που θα θυμούνται για πολύ καιρό εκείνοι που θα είναι αρκετά τυχεροί που θα το έχουν λάβει. Αυτό το μήνυμα ήρθε με την επίσκεψη της Έλεν Κέλερ και της δασκάλα της, κας Άννι Σάλιβαν, και οι δύο είχαν τη δύναμη να το μεταδώσουν το Σάββατο το βράδυ, σε ένα κοινό που γέμισε το Μνημείο. Το κορίτσι που θριάμβευσε τόσο πολύ για τις τρεις παθήσεις της, της τύφλωσης, της αδυναμίας να μιλήσει και της κώφωσης, έδωσε μια ομιλία με τα χείλη της για την «Ευτυχία», και θα θυμάται για πάντα ως ένα κομμάτι εμπνευσμένης διδασκαλίας από εκείνους που το άκουσαν. [30]"

Συντροφιά

Η Έλεν Κέλερ το 1899 με τη διά βίου σύντροφο και δασκάλα της Άννα Σάλιβαν. Φωτογραφία που τραβήχτηκε από τον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ στη σχολή School of Vocal Physiology and Mechanics of Speech.
Η Σάλιβαν έμεινε πιστή σύντροφος της Έλεν Κέλερ πολύ καιρό αφότου την δίδαξε. Η Σάλιβαν παντρεύτηκε τον Τζον Μέισι το 1905 και η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται γύρω στο 1914. Η Πόλυ Τόμπσον (20 Φεβρουαρίου 1885 - 21 Μαρτίου 1960 [31]) προσλήφθηκε για να φροντίζει το σπίτι της Κέλερ. Ήταν μια νεαρή γυναίκα από τη Σκωτία που δεν είχε καμία εμπειρία με κωφούς ή τυφλούς. Έγινε γραμματέας, και τελικά μόνιμη συντροφιά της Έλεν Κέλερ. [32]Η Κέλερ μετακόμισε στο Φόρεστ Χιλς της Νέας Υόρκης μαζί με τη Σάλιβαν και τον Μέισι, και χρησιμοποίησε το σπίτι ως βάση για τις προσπάθειές της εκ μέρους του Αμερικανικού Ιδρύματος για Τυφλούς. [33] "Στα τριάντα της, η Έλεν είχε ερωτική σχέση, αρραβωνιάστηκε κρυφά και αψήφησε την δασκάλα της και την οικογένειά της προσπαθώντας να το σκάσει με τον άντρα που αγαπούσε". [34] "Ήταν ο σοσιαλιστής Πίτερ Φάγκαν [15], ένας νεαρός δημοσιογράφος της εφημερίδας Μπόστον Χέραλντ, ο οποίος στάλθηκε στο σπίτι της Έλεν ως ιδιωτικός γραμματέας της όταν η διά βίου σύντροφος της, Άννα, αρρώστησε". Εκείνη την εποχή, ο πατέρας της είχε πεθάνει και η Σάλιβαν ανάρρωνε στη Λίμνη Placid στο Πουέρτο Ρίκο. Η Κέλερ είχε μετακομίσει με τη μητέρα της στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμας. [15]

Η Άννα Σάλιβαν πέθανε το 1936, με την Κέλερ να κρατά το χέρι της, [35] αφού είχε πέσει σε κώμα ως αποτέλεσμα στεφανιαίας θρόμβωσης. [36] Η Κέλερ και η Τόμπσον μετακόμισαν στο Κονέκτικατ. Ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο και συγκέντρωσαν χρήματα για τους τυφλούς. Η Τόμπσον υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο το 1957 από το οποίο δεν ανέκαμψε ποτέ πλήρως και πέθανε το 1960. Η Γουίνι Κορμπάλι, μια νοσοκόμα που προσλήφθηκε αρχικά για τη φροντίδα της Τόμπσον το 1957, παρέμεινε δίπλα στη Κέλερ και μετά το θάνατο της Τόμπσον και έμεινε στο πλευρό της Κέλερ για το υπόλοιπο της ζωής της. [33]

Πολιτικές δραστηριότητες

Πορτρέτο της Έλεν Κέλερ, 1904. Λόγω του προεξέχοντος αριστερού ματιού, η Κέλερ φωτογραφούνταν συνήθως με το προφίλ της.
Η Κέλερ έγινε διάσημη ομιλήτρια και συγγραφέας. Την θυμούνται ως συνήγορο για άτομα με αναπηρίες, ανάμεσα σε πολλές άλλες δραστηριότητες με τις οποίες ασχολήθηκε. Η κοινότητα των κωφών επηρεάστηκε ευρέως από αυτήν. Ταξίδεψε σε είκοσι πέντε διαφορετικές χώρες παρέχοντας παρακινητικές ομιλίες σχετικά με τα δικαιώματα των κωφών. [37] Ήταν υπέρμαχος της γυναικείας ψήφου, ειρηνίστρια, ριζοσπαστική σοσιαλίστρια, υποστηρίκτρια των ελεγχόμενων γεννήσεων και αντίπαλος του τότε πρόεδρου των ΗΠΑ, Γούντροου Ουίλσον. Το 1915, η Κέλερ και ο Τζορτζ Α. Κέσλερ ίδρυσαν τον οργανισμό Helen Keller International (HKI). Αυτός ο οργανισμός είναι αφιερωμένος στην έρευνα της όρασης, της υγείας και της διατροφής. Το 1916 έστειλε χρήματα στην Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ατόμων (NAACP) ντροπιασμένη για τη μη χριστιανική μεταχείριση "έγχρωμων ανθρώπων" που συνέβαινε στη Νότια Αμερική. [15] Το 1920, βοήθησε στην ίδρυση της Αμερικανικής Ένωσης Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU). Η Κέλερ ταξίδεψε σε περισσότερες από 40 χώρες με την Σάλιβαν, κάνοντας πολλά ταξίδια στην Ιαπωνία και έγινε το αγαπημένο πρόσωπο του ιαπωνικού λαού. Η Κέλερ συναντήθηκε με κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ από τον Γκρόβερ Κλίβελαντ έως τον Λύντον Τζόνσον και ήταν φίλη με πολλές διάσημες προσωπικότητες, όπως ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Μαρκ Τουέιν. Η Κέλερ και ο Τουέιν θεωρήθηκαν και οι δύο σημαντικοί πολιτικοί ριζοσπάστες της αριστεράς.

Η Κέλερ ήταν μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, διοργάνωσε εκστρατεία και έγραψε ενεργά υπέρ της εργατικής τάξης από το 1909 έως και το 1921. Πολλές από τις ομιλίες και τα γραπτά της αφορούσαν το δικαίωμα ψήφου των γυναικών και τις επιπτώσεις του πολέμου. [38] Έκανε λογοθεραπεία για να ακούει καλύτερα τη φωνή της το κοινό. Υποστήριζε τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γιουτζήν Ντεμπς σε κάθε εκστρατεία του. Πριν διαβάσει το βιβλίο του Χένρι Τζορτζ, Progress and Poverty (Πρόοδος και τη Φτώχεια), η Έλεν Κέλερ ήταν ήδη σοσιαλίστρια. [39] Αργότερα έγραψε στο πόρισμα της: "Στη φιλοσοφία του Χένρι Τζορτζ υπάρχει μια σπάνια ομορφιά και δύναμη και μια υπέροχη πίστη στην ουσιαστική ευγένεια της ανθρώπινης φύσης". [40]

Η Κέλερ ισχυρίστηκε ότι οι αρθρογράφοι της εφημερίδας που είχαν επαινέσει το θάρρος και τη νοημοσύνη της πριν εκφράσει τις σοσιαλιστικές απόψεις της, επέστησαν τώρα την προσοχή στις αναπηρίες της. Ο εκδότης της εφημερίδας Brooklyn Eagle έγραψε ότι τα «λάθη της ξεπήδησαν από τους έκδηλους περιορισμούς της ανάπτυξής της». Η Κέλερ απάντησε σε αυτόν τον συντάκτη, αναφέροντας ότι τον είχε συναντήσει πριν μάθει για τις πολιτικές της απόψεις:

"Εκείνη την εποχή τα κομπλιμέντα που μου έκανε ήταν τόσο γενναιόδωρα που κοκκινίζω όταν τα θυμάμαι. Αλλά τώρα που υποστηρίζω τον σοσιαλισμό, υπενθυμίζει σε εμένα και στο κοινό ότι είμαι τυφλή και κωφή και ιδιαίτερα υπεύθυνη για λάθη. Πρέπει να έχασα την νοημοσύνη μου από τότε που τον γνώρισα. ... Ω, γελοίε! Είσαι κοινωνικά τυφλός και κωφός, αφού υπερασπίζεται ένα απαράδεκτο σύστημα, ένα σύστημα που είναι η αιτία πολλών κωφώσεων και τυφλώσεων που προσπαθούμε να αποτρέψουμε".[41]

Η τυφλή Αμερικανίδα  Έλεν Άνταμς Κέλερ γεννήθηκε  στην Αλαμπάμα των Η.Π.Α. τον Ιούνιο του 1880 και πέθανε 1 Ιουνίου του 1968.
Ήταν συγγραφέας, λέκτορας και ακτιβίστρια και υπερασπιζόταν άτομα με αναπηρίες. Η δασκάλα της ήταν η Άννι Σάλιβαν. Η Κέλερ έγινε διάσημη από το έργο της Η ιστορία της ζωής μου. Η Έλεν έκανε πολλά ταξίδια. Ζούσε μαζί με την οικογένειά της στο σπίτι που είχε χτίσει ο παππούς της, το Ivy Green. Επίσης είχε και αδέρφια: την Μίλντρεντ Κάμπελ Κέλερ και τον Φίλιπς Μπρουκς Κέλερ, καθώς και δύο μεγαλύτερα αδέλφια τον Τζέιμς ΜακΝτόναλντ Κέλερ και τον Γουίλιαμ Σίμπσον Κέλερ.

Η Έλεν Κέλερ Ανταμς γενήθηκε στις , 27 Ιουνίου 1880 - 1 Ιουνίου 1968 ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, ακτιβίστρια και λέκτορας. Ήταν το πρώτο τυφλό άτομο που κέρδισε το πτυχίο «Bachelor of Arts». Η ιστορία της Κέλερ και της δασκάλας της, Άννι Σάλιβαν, έγινε διάσημη από την αυτοβιογραφία της Κέλερ με τίτλο «Η ιστορία της ζωής μου», και από τις προσαρμογές της στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Η γενέτειρά της στη Δυτική Τασκούμπια, της Αλαμπάμα, είναι πλέον μουσείο και χορηγεί μια ετήσια «Ημέρα Έλεν Κέλερ».
Η Κέλερ ήταν Μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αμερικής και των Βιομηχανικών Εργαζομένων του Κόσμου, αγωνίστηκε για την ψήφο των γυναικών, τα εργασιακά δικαιώματα, τον σοσιαλισμό, τον αντιμιλιταρισμό και άλλα παρόμοια αιτήματα.
Τα πρώτα χρόνια και η αρρώστια
Η οικογένειά της ζούσε σε ένα σπίτι, στο Άϊβι Γκριν, που ο παππούς της Έλεν είχε χτίσει δεκαετίες νωρίτερα. Είχε τέσσερα αδέλφια: τη Μίλντρεντ Κάμπελ Κέλερ και τον Φίλιπς Μπρουκς Κέλερ, καθώς και δύο μεγαλύτερα αδέλφια από τον προηγούμενο γάμο του πατέρα της, τον Τζέιμς ΜακΝτόναλντ Κέλερ και τον Γουίλιαμ Σίμπσον Κέλερ.
Ο πατέρας της, Άρθουρ Χ. Κέλερ (1836-1896), πέρασε πολλά χρόνια δουλεύοντας ως εκδότης σε εφημερίδα και είχε υπηρετήσει ως καπετάνιος στον Συνομοσπονδιακό Στρατό. Η μητέρα της, Κάθριν Έβερετ Άνταμς Κέλερ (1856–1921), γνωστή ως «Κέιτ», ήταν η κόρη του Τσάρλς Άνταμς, ομόσπονδου στρατηγού. Ένας από τους Ελβετούς προγόνους της Έλεν ήταν και ο πρώτος δάσκαλος κωφών που υπήρξε στη Ζυρίχη. Η Κέλερ ανέφερε αυτήν την ειρωνεία στην πρώτη αυτοβιογραφία της, δηλώνοντας ότι «δεν υπάρχει βασιλιάς που δεν έχει έναν σκλάβο ανάμεσα στην οικογένεια του, και δεν υπάρχει σκλάβος που να μην έχει έναν βασιλιά ανάμεσα στην οικογένεια του».
Σε ηλικία 19 μηνών, η Κέλερ εμφάνισε μια άγνωστη ασθένεια που μπορεί να ήταν οστρακιά ή μηνιγγίτιδα. Η ασθένεια την άφησε κωφή και τυφλή. Έζησε, όπως θυμόταν στην αυτοβιογραφία της, «στη θάλασσα σε μια πυκνή ομίχλη»
Επίσημη εκπαίδευση
Τον Μάιο του 1888, η Κέλερ άρχισε να παρακολουθεί το Ινστιτούτο Πέρκινς για τυφλούς. Το 1894, η Κέλερ και η Σάλιβαν μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσουν ένα σχολείο για κωφούς. Το 1896, επέστρεψαν στη Μασαχουσέτη, και η Κέλερ μπήκε στο The Cambridge School for Young Ladies προτού γίνει δεκτή, το 1900, στο Radcliffe College of Harvard University, όπου ζούσε στο Briggs Hall.
Έργα
Η Κέλερ έγραψε συνολικά 12 δημοσιευμένα βιβλία και διάφορα άρθρα.
Ένα από τα πρώτα έργα της, σε ηλικία 11 ετών, ήταν ο Frost King (1891)
Ο θάνατός της
Πέθανε στον ύπνο της την 1η Ιουνίου 1968, στο σπίτι της, λίγες εβδομάδες πριν γίνει ογδόντα οκτώ ετών. Μια τελετή πραγματοποιήθηκε προς τιμήν της στον Εθνικό Καθεδρικό Ναό της Ουάσινγκτον, το σώμα της αποτεφρώθηκε και η στάχτη της τοποθετήθηκε δίπλα στις συντρόφισσες της ζωής της, Άννα Σάλιβαν και Πόλυ Τόμπσον. Θάφτηκε στον Εθνικό Καθεδρικό Ναό της Ουάσινγκτον στην Ουάσινγκτον.

Η Έλεν Άνταμς Κέλλερ ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, λέκτορας και ακτιβίστρια. Η Κέλερ δεν γεννήθηκε τυφλή και κουφή- αυτό έγινε μετά τους 19 μήνες και αφού απέκτησε μια ασθένεια που πιθανότατα να ήταν οστρακιά ή μινιγγίτιδα. Έκτοτε ζούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε συνθήκες απομόνωσης και η συμπεριφορά της ήταν συχνά επιθετική και ανεξέλεγκτη. Στις 3 Μαρτίου του 1887, όμως, η ζωή της επρόκειτο να αλλάξει ριζικά. Ήταν η μέρα που η μητέρα της ακολουθώντας τη συμβουλή του Aλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, που εκείνη την περίοδο εργαζόταν με κωφάλαλα παιδιά, απευθύνθηκε σε μια σχολή τυφλών της Βοστώνης.

Γνώρισε προσωπικά όλους του προέδρους των ΗΠΑ, από τον Κλήβελαντ μέχρι και τον Τζόνσον και απέκτησε διάσημους φίλους όπως ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, ο Τσάρλυ Τσάπλιν, ο Μπέρναρντ Σω και ο Μάρκ Τουέιν. Μελέτησε ξένους συγγραφείς και φιλοσόφους και εξέφρασε την αγάπη της για την αρχαία ελληνική γραμματεία.

Ως παραγωγική συγγραφέας, η Κέλερ ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και δήλωσε ξεκάθαρα την αντίθεσή της στον πόλεμο. Συμμετείχε στην εκστρατεία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, τα δικαιώματα των εργατών και για άλλους προοδευτικούς σκοπούς.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ
“Πίστη είναι η δύναμη με την οποία ένας κομματιασμένος κόσμος θα αναδυθεί στο φως”
“Κράτησε το πρόσωπό σου κάτω από τις ηλιαχτίδες και ποτέ δεν θα δεις την σκιά..’’
“Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.”
“Όλα όσα απολαύσαμε δεν πρόκειται ποτέ να χαθούν. Όλα όσα αγαπάμε γίνονται κομμάτι μας”
“Το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να είναι κανείς τυφλός είναι να έχει όραση μα όχι όραμα..’’
“Μόνοι μπορούμε να κάνουμε τόσα λίγα-μαζί μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά”
"Τα πιο σημαντικά και τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο δε μπορούμε να τα δούμε ούτε καν να τα αγγίξουμε- χρειάζεται να τα νιώσουμε με την καρδιά μας!!"